Precipitatie van anionen

Preciptatie van anionen kan uitgevoerd worden met:

• ­Ca²⁺, doorgaans in de vorm van kalk(melk) maar soms ook in de vorm van CaCl₂;
• Fe(III) in de vorm van FeCl₃ of in situ aangemaakt bij elektroflotatie;
• Al³⁺ in de vorm van Al₂(SO₄)₃ of poly-aluminiumchloride (PAX) of in situ aangemaakt bij elektroflotatie.

Een specifiek knelpunt van deze techniek is dat enkel welbepaalde anionen worden neergeslagen:

• fosfaat in de vorm van orthofosfaat kan worden neergeslagen tot < 2 mg orthofosfaat/l met kalkmelk bij een zeer hoge pH of bij neutrale pH met Fe(III) of Al³⁺. Dit gebeurt in de praktijk simultaan met metaalprecipitatie. De stof die wordt toegevoegd om fosfaat neer te slaan is tegelijkertijd een pH-regelaar ofwel flocculant.
  Fosfonaten (hoofdzakelijk afkomstig van ontvettingsbaden) worden neergeslagen door Fe(III), maar er is een grotere overmaat nodig dan voor orthofosfaat.
  Fosfaat in de vorm van pyro- en polyfosfaat wordt slechts weinig of niet verwijderd door precipitatie en kan aanleiding geven tot concentraties > 2 mg fosfor/l. In eeen biologische zuivering worden deze verbindingen echter omgezet worden tot orthofosfaat. Bijgevolg kan een fosforprecipitatie die aan een biologische zuivering wordt toegevoegd in aanwezigheid van pyro- en polyfosfaat lagere concentraties halen dan een fosforprecipitatie die aan een fysicochemische zuiveirng wordt toegevoegd;
• fluoride kan worden neergeslagen met kalkmelk of calciumchloride (CaCl₂). Enkel vrij fluoride wordt verwijderd; fluoridecomplexen worden niet of onvolledig verwijderd;
• sulfaat wordt neerslagen met kalkmelk. Andere technieken om sulfaat te verwijderen zijn te duur en hebben in verhouding te grote milieunadelen. Ook het neerslaan van sulfaat zou geval per geval moeten overwogen worden, omdat het in veel gevallen neerkomt op het vervangen van sulfaat door een equivalente hoeveelheid chloride.