Chemische of elektrolytische reductie

Reductie van bepaalde polluenten kan uitgevoerd worden met:

• ­Fe(II), doorgaans in de vorm van FeSO₄ (ijzersulfaat);
• sulfiet;
• thiosulfaat of dithioniet;
• in zeer specifieke gevallen met waterstofperoxide, amidosulfonzuur of ureum;
• elektrolyse.

Chemische reductie is een essentiele voorbehandeling voor chromaat (Cr(VI)) en soortgelijke verbindingen waarbij een metaal in een hoge oxidatietoestand goed oplosbaar is en pas na reductie tot een lagere oxidatietoestand kan neergeslagen worden. Reductie met sulfiet is het meest gebruikelijk. Er is evenwel een risico op vrijstelling van SO₂. Afzuiging is doorgaans nodig; punten die de vervluchtiging van SO₂ in de hand werken b.v. schokdoseringen van sulfiet of mengen met doorborrelen van lucht, zijn te vermijden.

IJzersulfaat heeft dit nadeel niet, doch levert zeer veel slib op. IJzersulfaat wordt dus bij voorkeur beperkt tot kleinschalige toepassingen, b.v. chromaathoudende stromen die reeds een neutrale pH hebben of b.v. na-neutralisatie na elektrolyse.

Reductie van een overmaat hypochloriet wordt bij voorkeur uitgevoerd met waterstofperoxide. Sulfiet wordt ook toegepast.

Reductie van nitriet tot stikstof kan chemisch worden uitgevoerd met amidosulfonzuur. Een opkomende techniek is reductie van nitriet tot stikstof met ureum, na opwarming.

Voor meer informatie wordt verwezen naar de chemische reductietechnieken en elektrolyse.