UV + waterstofperoxide

Beschrijving

Onder invloed van het UV-licht zal waterstofperoxide splitsen in twee OH-radicalen. Deze radicalen zullen het aanwezige organische materiaal oxideren.

De installaties worden in bypass geplaatst op het water dat afkomstig is van de filters. Na de filters wordt het gehalte vrije chloor gemeten. Op basis van deze meting wordt er waterstofperoxide toegevoegd, welke de vrije chloor neutraliseert. Dit laatste voorkomt ook de vorming van chloorradicalen, waardoor er geen THM kunnen gevormd worden. Dit in tegenstelling tot een klassieke UV-installatie[1].

Daarna stroomt het water, doorheen de middendruk UV-lamp, waar de chlooramine verbindingen afgebroken worden. Door de aanwezigheid van waterstofperoxide neemt de oxidatiekracht toe, waardoor de aanwezige verontreinigingen meer geoxideerd worden.

Figuur: gebruik van UV en waterstofperoxide (Bron: op basis van opstelling PWT in het zwembad Sportcity)

Uit praktijk ervaringen blijkt dat de installatie zo’n gunstig effect heeft op de waterkwaliteit, dat de tijdsduur van de filterspoeling kan gehalveerd worden van respectievelijke 4 naar 2 minuten of 2 naar 1 minuut, afhankelijk van het filtertype. Dit leidt tot halveringen in de hoeveelheid suppletiewater. Dit gunstige effect zou te wijten zijn aan het vernietigen van slijmvormende moleculen in de UV/H₂O₂-installatie, waardoor er minder slijmvorming wordt waargenomen in de filters, wat een gunstig effect heeft op de duurtijd van de filterspoelingen (deze laatste komen sneller in fluïdisatie)[2].

Toepasbaarheid

Dergelijke installaties staan al enkel jaren in verschillende (3) Brusselse zwembaden en in een tiental Nederlandse zwembaden. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest legt normen[3] op voor chloramines in de lucht. Dankzij deze techniek kan ruim voldaan worden aan de norm van 0,3 mg/m³. Voorheen werd in deze zwembaden gewerkt met een actief koolfilter, welke een minder gunstig effect had.

Milieuvoordeel

De installatie leidt tot een beter binnenklimaat, met minder chlooramines (< 0,18 mg/m³)[3]. Deze techniek wordt ook ingezet om AOX te verwijderen in afvalwater (Derden et al, 2010). Uit eerste metingen in zwembadwater blijkt dat AOX concentraties gereduceerd worden van 640 µg/l tot minder dan 90 µg/l[4]. Door de techniek toe te passen kan de hoeveelheid suppletiewater gehalveerd worden t.o.v. de oorspronkelijke situatie.

Het nadeel van de UV-installatie is het hoog elektriciteitsverbruik voor de lampen. Een groot deel van de warmte die hierbij geproduceerd wordt, wordt echter opgenomen door het zwembadwater, waardoor dit minder dient bijverwarmd te worden via het conventioneel systeem.

Financiële aspecten

De investeringskosten zijn afhankelijk van de grootte van de installatie. Voor een zwembad wordt de kostprijs ingeschat op het dubbele van een klassieke UV-installatie. Voor zwembadcomplexen kan de installatie alternerend werken tussen de waterbehandeling van de twee baden. Dit leidt tot een verlaging van de kosten per m³ gerecirculeerd water.

Door water- en daaraan gekoppelde energiebesparingen kan afhankelijk van het zwembad en de startsituatie (= oorspronkelijk waterverbruik) 20 000 tot 30 000 €/jaar bespaard worden. Hierdoor kan de installatie op minder dan 5 jaar terug verdiend worden[5].

Voor kleine zwembaden (met een bad) is de installatie financieel minder rendabel.