Stallucht afzuigen en behandelen met een biofilter

beschrijving techniek

Bij biofiltratie wordt de te zuiveren gasstroom opwaarts doorheen een filterbed geleid, dat is opgebouwd uit biologisch materiaal, b.v. compost, boomschors of turf. Het filtermateriaal is drager van een dunne waterfilm waarin micro-organismen leven. De verontreinigingen in de gasstroom worden door ad- en absorptie op het filtermateriaal weerhouden, en vervolgens door de aanwezige micro-organismen afgebroken. Voor meer informatie wordt verwezen naar de databank LUSS van VITO, raadpleegbaar via:
http://www.emis.vito.be/techniekfiche/biofilter

technische haalbaarheid

Luchtbehandeling (voornamelijk geur) door middel van een biofilter wordt met succes toegepast in mechanisch geventileerde stallen, op voorwaarde dat de bedrijfsvoering goed gebeurt. Aandachtspunten hierbij zijn o.a. het voldoende vochtig houden van de biofilter en het voorkomen van verstopping door stofdeeltjes of verzuring van de biofilter. Daarnaast is een biofilter erg geschikt als nageschakelde techniek voor verregaande geurverwijdering, in combinatie met een gaswasser.

Opmerking
Vanuit de praktijk wordt een bijkomend technisch probleem gesignaleerd, met name verzilting (omzetting van ammoniak naar ammoniumnitraat) van de biofilter.

Globaal genomen is een biofilter technisch haalbaar voor alle veeteeltbedrijven met mechanisch geventileerde stallen, mits goede bedrijfsvoering en als nageschakelde techniek voor verregaande geurverwijdering in combinatie met een gaswasser.

milieu-impact

Door het behandelen van de afgezogen stallucht door middel van een biofilter worden zowel de emissie van geur (tot 85% reductie) als van ammoniak (tot 85% reductie) beperkt. Volgens Nederlands onderzoek (Brink C. et al., 2003) heeft het toepassen van een biofilter echter een negatief effect op de emissie van lachgas naar de lucht; voor wat betreft methaanemissie is geen effect te verwachten. Het afzuigen van de stallucht uit de stal en het aanzuigen ervan ter hoogte van de biofilter vereisen energie en gaan mogelijk gepaard met hinder door geluid en trillingen.

economische haalbaarheid

De BREF (EIPPCB, 2003) geeft aan dat het implementeren van biofilters bijna altijd te duur is voor een veeteeltbedrijf en dat het eventueel opleggen ervan gepaard dient te gaan met een grondige doorlichting van de concrete bedrijfssituatie inzake geurhinder. Ook de Vlaamse praktijk bevestigt deze vaststelling. Gevolg is dat een biofilter anno 2005 niet als economisch haalbaar beschouwd kan worden voor de veeteeltsector.

Enkele algemene kostprijzen (niet-veeteeltsectoren):
De BREF (EIPPCB, 2003) vermeldt voor de varkenshouderij extra investeringskosten die variëren tussen 10 en 111 €/dierplaats en extra totale jaarlijkse werkingskosten tussen 3 en 33 €/dierplaats. Voor varkens variëren de extra investeringskosten tussen 10-111 €/dierplaats en de extra jaarlijkse werkingskosten tussen 3 en 33 €/dierplaats.

Andere bronnen vermelden volgende data:

• investeringskosten: 5 000 – 20 000 EUR per 1 000 Nm³/h;
• 290 – 13 100 EUR per m³ filtervolume
• werkingskosten: 725 – 1 450 EUR per 1 000Nm³/h;
• 10 – 50 EUR per 1 000 Nm³ afgas vanaf debieten van 5 000 Nm³/h

referentie in BREF

Zie BREF intensieve veeteelt (Intensive rearing of poultry and pigs, 2003) paragraaf 4.6.5.1